BAHÇIVAN VE ÖLÜM

Ekim ayında okuduğum kitapların içinde; hatta 2025 yılında okuduğum kitaplar içinde en beğendiğim

 bir anı- roman oldu Bahçıvan ve Ölüm. 

📚

" Babam bahçıvandı. Şimdi bir bahçe. 

Söz konusu tabii ki bir son, ama son nereden başlar ? " diye vurucu bir cümle ile başlayan ve ilk sayfanın son paragrafında " Hemen söyleyeyim bu kitabın sonunda baş kahraman ölüyor"

Sadece hikayelerin anlatıcıları hayatta kalıyor ama onlar da bir gün ölecek. Sadece hikayeler hayatta kalacak ." 

şeklinde devam eden bir romanı okumazsam olmazdı. 

📚

Benim hikayemin kahramanları gideli çok oldu hem de arka arkaya denecek bir zaman aralığında gittiler. 

Geçen ay içinde de hikayemin en kıymetli kahramanını sevgili dayımı kaybettim bu yüzden mutlaka okumalıyım diye düşündüm bu romanı.

📚

Georgi Gospodinov’un “Bahçıvan ve

 Ölüm” romanı, yazarın diğer kitaplarında sıklıkla söz ettiği;  zaman, ölüm, hafıza ve kimlik temalarını derin ve şiirsel bir dille işlemiş.

📚

Bahçıvan ve Ölüm, romanla bir şiir kitabı arasında duruyor; anlatı parçalı, zaman zaman düşsel, bazen de günlüğe benziyor.

📚

Gospodinov   ölümle yaşam arasındaki ince çizgiyi, doğanın döngüsünü ve insanın ölümlülük karşısındaki çaresizliğini anlatıyor.

Şiirsel dil dedim ya altını çizdiğim yerler: 

" Bu uzun bir kederdir diyor bir arkadaşım.  Güzel bir ifade ama ben henüz acının içindeyim. " 

🌻✒️

"Önce uzun bir acı olur. Keder sonra gelir. "

🌻✒️

" Ve saate dokunma, o başka zamanda dakik. "

🌻✒️

" Belki de babamın görevi buydu diye düşünüyorum, kendisi bile farkında olmadan kendi büyüttüğü ve her yerde peşinden gelen küçük bir hikaye sürüsünün çobanı olmak " .

🌻✒️

"Babam öldü ve Babam ölüyor tümüyle farklı iki cümle.  İlki bir olgu, bir sonuçtur umut ve çaresizliğin birbirini besleyip alevlendirdiği uzun bir hikaye.  Birinin oksijeni ateşini harlar. "

📚

Kitabın son sayfasında yazarın babası ile çekilmiş bir siyah  beyaz fotoğraf vardı.  Kitap bittiğinde evdeki siyah beyaz albümümü karıştırdım.  Çünkü sevdiklerim artık o albümde, siyah - beyaz fotoğraflar içinde...

Ve biz, kendi küçük hikayelerimizin çobanıyız aslında... çobanlığımızın farkında olmadan yaşayan...